Bókin spannar sögu latneskrar skriftar á Íslandi frá upphafi fram til loka 19. aldar en þá breiddist út snarhönd sem kennd var í skólum langt fram eftir 20. öld. Að sjálfsögðu er erfitt að segja til um hvenær Íslendingar hófu að skrifa latneska skrift með fjöður og bleki á bókfelli, en elstu brot úr handritum sem varðveist hafa og er hægt að tengja við Ísland eru frá um 1100.
Reynt er að dreifa sýnishornunum nokkuð jafnt yfir tímabilið – eða tíu frá hverri öld –, en það tókst þó ekki alveg vegna þess að fá handrit eru varðveitt frá 12. öld. Á móti kemur að margar skriftartegundir voru í notkun á 17. og 18. öld og frá 14. öld eru varðveitt mörg merkileg handrit sem ástæða þótti til að hafa sýnishorn úr. Einnig var reynt að hafa val á textum ekki of einhæft, þótt sýnishorn úr sagnahandritum séu fyrirferðarmikil.
Sýnisbók íslenskrar skriftar
Sýnisbók íslenskrar skriftar var upphaflega gefin út árið 2004 sem tilraunakennslubók í handritalestri. Hún reyndist ágætlega svo að ákveðið var gefa hana út að nýju, taka út myndir af blaðsíðum úr prentuðum bókum en setja inn fleiri myndir af blaðsíðum úr handritum; einnig voru leiðréttar villur sem höfðu fundist. Önnur útgáfa kom út árið 2007 og er það hún sem er gefin hér út rafrænt.